Marshal schreef dit liedje als ode aan zijn vaderland Indonesia. In het arrangement laat hij zijn voorliefde voor Johann Strauss niet onder stoelen of banken. In deze opname brengt hij de culturen van zijn vaderland en moederland bij elkaar en smelt hij tekst en muziek als twee geliefden aan elkaar. Het land van zijn dromen, het Indie van toen is voorgoed opgeslokt door de tijd en zeilt nu verder als een trost zeilschip in de oceaan van herinnering van de IndischeNederlanders. Maar niemand zal dat land ooit vergeten want het is een monument geworden van een bijzonder volk in een unieke periode van haar bestaan: De Gordel van Smaragd.